Strych

Wyzwoleniec

- Wszystko się okaże w swoim czasie... Nie! Już dłużej nie mogę. Pieprzyć zasady! - założył kolorową tasiemką stronę z rytuałem i kucnął przed Dołohovem deliatnie ujmując jego dłonie. - Kocham Cię, a teraz... spójrz mi w oczy. Tam znajdziesz odpowiedź. - Odetchnął i skupił się nad płomieniem, który go wypełniał.Przez chwilę jego oczy były nadal orzechowo-złociste... ludzkie. By po chwili zmienić się w bezkresne i czarne. Czarna pustka wypełniała mu teraz oczodoły. Bez źrenic. Niczego. Tylko czarna pustka.

Wyzwoleniec

Krzyknął cicho i w pierwszym odruchu gwałtownie odsunął się od niego upadając na plecy. Wstał szybko na równe nogi i popatrzył na niego oddychając gwałtownie. Popatrzył na niego z mieszaniną strachu i zdziwienie. Dopiero po chwili zrozumiał i wyciągnął drżącą dłoń do kochanka aby pomóc mu wstać. kiedy już stali naprzeciw siebie zmusił się do ponownego spojrzenia w tą pustkę.
- Teraz rozumiem... jesteś demonem... - wyszeptał bardzo cicho - boję się... ale nie odrzucę. Wiedz że od takiego czasu pomagam Ci walczyć z wewnętrznymi demonami to i poradzę sobie teraz z tym że sam nim jesteś - mówił cicho ale udało mu się uspokoić rozedrgany głos.
- Kocham Cię... pokazałeś że ty mnie też przyznając się do tego.

Wyzwoleniec

- Bardzo Cię kocham... - przysunąłsię z nim bliżej do ściany, bo zakręciło mu się w głowie. Chyba ze szczęścia. Pocałował go czule jak dawniej. - bardzo strasznie wygląda ta pustka? Nie patrzyłem do lustra jeszcze... - chciał. Miał ochotę się zaśmiać, ale przenikliwy ból zacisnął się wokół jego serca. Palący, kłujący i tępy, a tak silny, żę miał wrażenie, że serce mu pęknie. Krzyknął i trzymajac się kochaka zsunął się na kolana i przewrócił na plecy. Krzyknął jeszcze raz zaciskając mocno zęby i oczy. Natrafił dłonią na jakiś chłodny miedziany przedmiot i zacisnął nanim dłoń. Zmusił się do oddychania mimo iż to potęgowało ból.

Wyzwoleniec

- Kochanie! - krzyknął pochylając się nad nim i nie wiedząc co robić - Co się dzieje? - cały drżał bo nie miał pojęcia jak pomóc kochankowi. Nienawidził bezsilności. Przytrzymał mu lekko głowę aby ułatwić mu oddychanie.
- Co mam zrobić? Co? - był przerażony.

Wyzwoleniec

- Za... zanieś mnie do... łózka. Rano... wytłumaczę... - wyszeptał cicho i z trudem pomiędzy odddechami. Obrócił głowę w bok, żęby przytulić policzek do jego dłoni. Spojrzenie miał już zwyczajne i ludzkie. Spojrzenie, które odbijało jego wewnętrzny ból.

Wyzwoleniec

- Dobrze kochanie... - wyszeptal cicho i wzial go na ręce starając się być jak najdelikatniejszy - bardzo się wystraszyłem. Wyglądałeś jakbyś miał... za chwilę umrzeć - powiedział cicho i wyniosł go ze strychu.